Қылмыскер

Мен бүгін сені өлтіруім керек,
Әйтпесе мені жаншып тынасың.
Ойларым байғұс мертігіп…кенет,
Талаққа тастап мансұқ қыласың.

Қара қылмыскер, қара орамал
Іштегі «жеті» сәбиім қайда?!
Қырда жылаған балама обал,
Естіліп жатыр нәби-үн сайда.

Қарқылдап күлдің мелшиген бейбақ,
Орындығыма отырып алып.
Жерді еміреніп, мен сүйген күй-бақ,
Қылардай, сірә, «жетіні» ғаріп.

Арманым, күлме маған,

Алыссың, көз алмадым

Қаласам, үлгере алам,

Сезімнен оза алмадым

Арманым, ақталамын,

Сезімді себеп қылып

Анық қой жақпағаным,

Қарайсың демек күліп

Күнде есіп далаға әнді,

Алды арман бір көшеңді

Күлмеші, Қарағанды!

Арманым! ...Күлмеші енді

Қиялдың тынысы оңай,

Күлкілі емес түкте!

Ұйғардық біз осылай

Жүрекпен кеңестік те

Арманым! Күле берме!

Төзімім-дара батыр,

Жарамай жүрек емге,

Өртеніп бара жатыр

ЕСЕНИН

Өлең теріп шерлі аспанның қойнынан,

Сергей, саған ойым менен бойды ұрам.

Сен асылып өлген арқан «бақытты»:

ең соңғы рет қатты «құшқан» мойныңнан.

Іңкәр қылып жүрген күнде бізді әлгі,

Сезіміңнен өлең болып із қалды.

Сол бір арқан күлер, бәлкім, кекетіп,

Саған қолы жете алмаған қыздарды.

Сұм сойқанның запыранды заңына әр,

Сендік Рух осал емес бағынар.

Өзің сүйген арулардың ернінде,

Әлі күнге сағыныштың табы бар.

Еліктірген, желіктірген Түн әні,

Өзегін өкініш өртеген Ана

Немесе

сорлы Ананың монологы

Өз сәбиін өзі өлтірген сорлы Ана екі айдан

кейін жындылар ауруханасында

қайтыс болды. Белгісіз себеп...

Тек үстел үстінде бір бет қағаз бен

қалам жатты...

(эпиграф)

Кеше... Кешке... Кешқұрым,

Сәбиімнің зарлы даусын естідім.

Құлағымда шырылы тұр, ал сосын,

Елес берді кескіні.

Балапаным, көжегім,

Анаң сорлы таба алмай жүр өз емін.

Он алты жастағы қыздарға

Арқау болған талай назды жырларға,

Аттарыңды жазайын ба қырларға?!

Он алты мың гүл силар ем толтырып

Он алтыға жаңа толған қыздарға.

Орағытып құлатады көздерің ,

Шақырсам да мені бір ақ сезбедің.

Сондықтан да мен сендерге ғашықпын,

Он алты жас ең әдемі кездерің.